@ Πλατεία Κοτζιά

Βουρκωμένη Δευτέρα, η χειρότερη μέρα… η καινούρια βδομάδα, δεν περνά, δεν περνά η ρημάδα… Κάπως έτσι αν θυμάμαι καλά έλεγε το τραγούδι σε μουσική του αξέχαστου Ζαμπέτα. Προχθές λοιπόν, προσπάθησα να κάνω την Δευτέρα μου πιο ευχάριστη από ότι συνήθως. Ένα τηλεφώνημα από τον Σταύρο με ενημέρωσε πως κάποιοι φίλοι των φυτών από τα φόρουμ Τα Πάντα για τα Φυτά και Κάκτοι και Παχύφυτα οργάνωσαν εξόρμηση στην ανθοκομική έκθεση που φιλοξενείται στην Πλατεία Κοτζιά. Αν και κάθε χρόνο επισκέπτομαι την Ανθοκομική Κηφισιάς, αποφεύγω γενικά το κέντρο. Δεν το αποφεύγω για τους χαζούς λόγους που αναμασούν κάποια μέσα και συνεντευξιαζόμενες γιαγιάδες (θύματα ξενοφοβίας) σε αυτά, απλά είναι μακριά. Άλλωστε παλαιότερα έμενα στην Κολιάτσου.

Στην διαδρομή με το λεωφορείο προς τον σταθμό του μετρό προσπαθούσα να θυμηθώ αν η Πλατεία Κοτζιά είναι κοντύτερα στον σταθμό του Μετρό Πανεπιστήμιο ή στην Πλατεία Ομονοίας. Φθάνοντας στο σταθμό του Μετρό, ενημερώθηκα πως οι Σταθμοί του Συντάγματος και του Ευαγγελισμού ήταν κλειστοί λόγω της επίσκεψης της Γερμανίδας Καγκελαρίου. Στο μετρό και κυρίως στον Ηλεκτρικό επικρατούσε το αδιαχώρητο. Οι μυρωδιές των ανθρώπων, ανακατεμένες με ξινισμένα από τον ιδρώτα αρώματα, ήταν ικανές να προκαλέσουν λιποθυμία. Η διάθεση χώρου ίση με το εμβαδόν των παπουτσιών για τον κάθε επιβάτη, εγγυόταν την επαφή προεξεχόντων μελών του σώματος, τουλάχιστον για όσους είχαν 1-2 κιλάκια περίσσευμα στην κοιλιά. Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσει κανείς την επίθεση από συνδυασμό κρίσης αγοραφοβίας-κλειστοφοβίας ήταν το χιούμορ.

Μια κυρία παραπονιόταν προς αυτούς που προσπαθούσαν να επιβιβαστούν ενώ ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτο το βαγόνι, της είπα -αφήστε τα παιδιά να έρθουν στο σεμινάριο Κουστώ για την ζωή της σαρδέλας μετά την κονσερβοποίηση. Ένα νεαρό ζευγάρι αδιαφορώντας για τον κόσμο, φιλιόταν με πάθος, το κεφάλι του νεαρού πίεζε τα δάκτυλά μου στον στύλο στήριξης και τα φουσκωμένα σε στυλ emo μαλλιά της κοπέλας, φλέρταραν συνεχώς με την στοματική μου κοιλότητα. Κακή μέρα διαλέξατε δεσποινίς για να φουσκώσετε το μαλλί, είπα. Τουλάχιστον γνωρίζεις και κόσμο συμπλήρωσα προς την κυρία με την κοιλίτσα που φρόντιζε η σπονδυλική μου στήλη να έχει την ιδανική κάμψη στην περιοχή της μέσης μου. Θυμήθηκα την Βλαχοπούλου να μιλά για τις αρετές του Ρεξόνα μέσα σε λεωφορείο και την Βουγιουκλάκη με το γιαούρτι. Γέλασα και γέλασαν και άλλοι επιβάτες, δεν ξέρω αν γελούσαν μαζί μου ή με εμένα… δεν με ένοιαζε, χαιρόμουν που μετά από καιρό δεν έβλεπα πια σκυθρωπά πρόσωπα. Πρόσωπα που σκέφτονται ένα σωρό πράγματα των ημερών και θυμήθηκαν πως τελικά ένα χαμόγελο και λίγο γέλιο κάνουν τα προβλήματα να δείχνουν ασήμαντα, έστω και για μια στιγμή.

Φθάνοντας στην πλατεία συνάντησα τον Σταύρο και περιμένοντας τους υπόλοιπους παράγγειλα καφέ. Όσο φτιαχνόταν, χάζευα τους παπαγάλους από το τζάμι του γωνιακού καταστήματος. Θυμήθηκα το άρθρο για την Ινκατέρρα και τις σκαλωσιές ψηλά στο δάσος του Αμαζονίου, όπου μπορεί να τις χρησιμοποιήσει κάποιος για να κοιτά τα πτηνά της περιοχής. Πόσο θα ήθελα να χάζευα παπαγάλους σε ένα δάσος αντί σε κλουβιά πίσω από ένα τζάμι. Υπέθεσα πως ήταν προϊόν εκτροφής, πήρα τον καφέ μου και κατευθύνθηκα προς την είσοδο της έκθεσης.

Θέλησα να πιω νερό. Στο κοντινό περίπτερο πουλούσαν τσάντες, ζώνες, σουβενίρ. Δυσκολεύτηκα αλλά εντόπισα ένα κόκκινο ψυγείο πίσω από κρεμασμένες τσάντες. Πήρα ένα μπουκαλάκι νερό και ρώτησα τι οφείλω. 100 ευρώ νεαρέ, μου απάντησε ο γηραιός περιπτεράς. Μα σας παρακαλώ κόψτε κάτι, θέλουμε να βάλουμε και πετρέλαιο από βδομάδα, του είπα. Τελικά μου κράτησε μόνο 50 λεπτά χαμογελώντας.

Ήρθαν τα υπόλοιπα άτομα της παρέας, κάποιους τους γνώριζα προσωπικά, με κάποιους άλλους είχα συνομιλήσει σε φόρουμ, άλλους τους ήξερα σαν username. Μετά τους χαιρετισμούς κατευθυνθήκαμε στον χώρο της έκθεσης. Ο καθένας αγόρασε κάποια φυτά που γνωρίζει καλύτερα την φροντίδα τους. Κάκτοι, βολβοί, γαρδένιες. Εγώ εντόπισα τις ορχιδέες και στεναχωρήθηκα με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν κάποιες από αυτές. Τελικά αγόρασα κακτάκια, μερικούς βολβούς και ένα νυχτολούλουδο. Καθίσαμε και ήπιαμε μια μπύρα όλοι μαζί και στην συνέχεια πήρε ο καθένας τον δρόμο της επιστροφής.

Αποφάσισα αντί να γράψω για τις ορχιδέες στην έκθεση να γράψω για την Πλατεία και την διαδρομή προς αυτή. Δεν μου αρέσει να γράφω κακές κριτικές. Παρόλα αυτά σημειώνω κάποιες σκέψεις στις λεζάντες των φωτογραφιών.