Γκρίζο

Λένε πως αυτό που φοβόμαστε, πολλές φορές το ευχόμαστε ενδόμυχα. Φαντάζομαι όλοι μας ακούσαμε κάποιον να προβληματίζεται για το “πως θα βάλουμε πετρέλαιο αυτόν τον χειμώνα”. Ταυτόχρονα, όλοι μας γκρινιάζοντας για την ζέστη και την απουσία του φθινοπώρου, ευχόμασταν να αλλάξει επιτέλους ο καιρός. Ευτυχώς ή δυστυχώς άλλαξε. Τις τελευταίες μέρες βρέχει συνέχεια, έχει συννεφιά και γενικά ο καιρός είναι μουντός. Για κάποιους ίσως αυτή η συννεφιά και η χαρακτηριστική μυρωδιά της βροχής να φαντάζουν ρομαντικά. Νωρίτερα στη βόλτα τα σκυλιά μου, είδα ένα νέο ζευγάρι να αγκαλιάζεται, να στροβιλίζονται, να φιλιέται και να φωνάζει. Η κοπέλα περισσότερο. Παραπονιόταν πως θα τους δει ο κόσμος και όμως ο τόνος της φωνής της δεν ήταν απαγορευτικός, αντίθετα προκαλούσε περισσότερες αγκαλιές. Και ο νεαρός συνέχισε. Χάθηκαν στο γκρίζο μιας γωνίας.

Συνάντησα μια γειτόνισσα με τον σκύλο της. Παίξαμε όλοι μαζί με τα σκυλιά. Ξεκίνησε πάλι να βρέχει και συνεχίσαμε να τρέχουμε στο πάρκο και να παίζουμε όλοι μαζί μούσκεμα. Λαχάνιασα λίγο, μάλλον από το τρέξιμο και το γέλιο. Άναψα ένα τσιγάρο και ρουφώντας τον καπνό ένιωσα την γλυκιά ζάλη που εγκλωβίζει τους καπνιστές σε αυτή την κακή συνήθεια. Φύσηξα τον καπνό και όσο και αν διαλυόταν, το γκρίζο χρώμα του συνέχιζε να βρίσκεται μπροστά μου. Γύρω μου. Όλη η πόλη σε αποχρώσεις του γκρι και στους ήχους του ψιλόβροχου.

Ένας ταξιτζής και μια κυρία διαπληκτιζόταν στην επόμενη γωνία, έχοντας αφήσει τα αυτοκίνητά τους στην μέση του δρόμου. Ένας κύριος που ξεμόνταρε παλέτες έδινε δίκιο στον ταξιτζή -διερχόταν τον μονόδρομο με την σωστή κατεύθυνση- πριν συνεχίσει το έργο του. Ένας παππούς με γκρι κοστούμι είχε μια σακούλα σούπερ μάρκετ στο κεφάλι και αντί για ομπρέλα κράταγε μια τσάντα με κολοκυθάκια στο χέρι.

Γύρισα σπίτι και πριν καθίσω στο γραφείο άλλαξα ρούχα. Φτερνίζομαι συνεχώς τα τελευταία λεπτά. Φωτογραφίζω μια μίνι φουξ φαλαινόψις που ανθίζει και σπάει το μονότονο γκρι με την παρουσία της. Δεν είναι η μόνη, ακόμη και τις γκρι μέρες υπάρχουν πολλά χρώματα στις στιγμές μας.