Start Up Story Μέρος 1ο

Κάθε τόσο γράφω “συγνώμη που άργησα να ανεβάσω νέα ανάρτηση”, ή “τρέχουν πολλά που δεν φαίνονται στο μπλογκ”.

Σκέφτηκα λοιπόν πως σιγά-σιγά καλό θα ήταν να αρχίσω να τα γράφω και αυτά. Το myorchid.gr είναι λοιπόν ένα start up, μια υπό ίδρυση εταιρία δηλαδή. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αστάθμητοι παράγοντες αποτέλεσαν αρκετές φορές εμπόδιο στην πρόοδό του. Αντί όμως αυτοί οι παράγοντες και οι περιπέτειες να δημιουργήσουν ένα μπλογκ για το τι είναι η ζωή και το τι είναι ο άνθρωπος στον μάταιο τούτο κόσμο… ίσως να έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη προς την υλοποίηση μιας ιδέας. Μιας ιδέας που (μέχρι σήμερα με βάση το google analytics) 2763 από εσάς επισκέφτηκαν, οι σχεδόν μισοί δε από αυτούς περισσότερες από 3 φορές.

Για να σας βοηθήσω λοιπόν να καταλάβετε καλύτερα που βρίσκεται σήμερα το myorchid και που σκοπεύει να φτάσει, θα πρέπει να ξεκινήσω από το παρελθόν.

Στο παρελθόν υπήρξα στέλεχος τμήματος μάρκετινγκ εταιρίας στον χώρο των καταναλωτικών ηλεκτρονικών (consumer electronics) μεταξύ άλλων επαγγελματικών δραστηριοτήτων. Μάλλον αποτέλεσμα του τρόπου που μεγάλωσα. Έφηβος της γενιάς του MTV, παιδί του Μπλεκ και του Amstrad 6128 μεταξύ άλλων.

Θυμάστε οι μεγαλύτεροι την διαφήμιση της εγκυκλοπαίδειας “Δομή” ; Ε… κάπως έτσι ήταν το παρατσούκλι μου… “επιστήμη και ζωή” με φώναζαν τα άλλα παιδάκια στο δημοτικό μετά από επαναλαμβανόμενους αναγραμματισμούς του επιθέτου μου. Με αγάπη πάντα και όχι με κοροϊδία θέλω τουλάχιστον να πιστεύω, μιας και νομίζω ήμουν δημοφιλής και πάντα εκλεγμένος στο προεδρείο. Μάλλον φάνταζε περίεργο στα μέσα της δεκαετίας του 80 να έχει κάποιος κομπιούτερ σε ένα μικρό αγροτικό χωριό.

Στο σπίτι μου έλεγαν “μάθε παιδί μου γράμματα να γλυτώσεις από τα χωράφια”. Ούτε που ήξερα κατά το που έπεφταν τα 20 όλα κι’ όλα στρέμματα χωράφια που είχαμε. Λίγες φορές είχα πάει να σκαλίσω, να ποτίσω ή να μαζέψω ντομάτες, βαμβάκια και σιτηρά. Πέρναγα τον χρόνο μου με τον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή, με τις εγκυκλοπαίδειες μου, την δορυφορική τηλεόραση, τα ηλεκτρονικά μου παιχνίδια και πολλά βιβλία. Συνήθως κάθε εβδομάδα ο πατέρας μου με πήγαινε 30 χιλιόμετρα εκδρομή στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο (με γκάμα) και μου αγόραζε καινούριο εξωσχολικό βιβλίο. Ακόμη και όταν με έπαιρναν οι γονείς μου στην γύρα* που ήταν και το κύριο εισόδημα της οικογένειας, θυμάμαι να έχω και βιβλίο μαζί.

Πέρασαν λοιπόν αρκετά χρόνια και ήμουν πλέον ένας επαγγελματίας στην Αθήνα στον χώρο της τεχνολογίας. Ανακύκλωνα, φρόντιζα να περιορίζω τους ρύπους και την κατανάλωση ενέργειας και με ενδιέφεραν φιλικές προς το περιβάλλον τεχνολογίες και πρακτικές αλλά δεν είχα πάει ποτέ σε ένα δάσος να θαυμάσω το μεγαλείο της φύσης ούτε και είχα φυτά σε γλάστρες (αν και είχα εκτελέσει μερικούς κάκτους που μου είχαν χαρίσει). Γενικά το θέμα φυτά δεν το κατείχα. Κατείχα άλλα πράγματα, περισσότερο τεχνολογικά, ενώ με ενδιέφερε το περιβάλλον περιοριζόμουν σε ντοκιμαντέρ για αυτό και όχι στο να μεγαλώνω μέρος του σε κήπο ή γλάστρα. Ίσως το βρείτε τραγικό αλλά στον υπολογιστή μου είχα μια γλάστρα με τουλίπες (ψηφιακές) τις οποίες έπρεπε να ποτίζω κάθε μέρα (ψηφιακά) ώστε να είναι ανθισμένες σε μια εφαρμογή της επιφάνειας εργασίας μου.

Το 2005 λοιπόν βρέθηκα ξαφνικά στην μέση του πουθενά, ή μάλλον στην μέση ενός ντοκιμαντέρ. 3 μέτρα από λιοντάρια και ζέβρες. Είδα πρώτη φορά στην ζωή μου τον γαλαξία (μέχρι τότε μόνο σε φωτογραφίες), ίσως πολλοί από εσάς να μην τον έχετε δει ποτέ δια γυμνού οφθαλμού απλά κοιτώντας στον νυχτερινό ουρανό (λόγω της φωτορύπανσης των πόλεων), αλλά αν δεν το έχεις δει δεν μπορείς να καταλάβεις εύκολα το πόσο εντυπωσιακό είναι.

Έτσι κοιμόμουν σε ένα σλίπινγκ μπαγκ βλέποντας τον γαλαξία, ξύπναγα από ένα τόκο και έβρισκα πατημασιές και κάτι πεπόνια από άχυρο γύρω μου (στην πραγματικότητα κοπριά ελεφάντων που πέρασαν από πάνω μου την νύχτα χωρίς να το καταλάβω – τα άτιμα αθόρυβα περπατάνε όταν το θέλουν) για να συνεχίσω την μέρα μου χωρίς καμία οθόνη σε απόσταση 300 χιλιομέτρων σκαρφαλώνοντας βράχια και φωτογραφίζοντας ένα νεογέννητο ελεφαντάκι ή ιμπάλα και κούντου.

Όταν γύρισα πίσω έναν μήνα μετά από όλη την αποτοξίνωση από το ίντερνετ, τους υπολογιστές, τον “πολιτισμό” και την υπερέκθεση σε φυτά, ζώα, μυρωδιές, ήχους… κάτι μου έλειπε. Δεν ήξερα ακριβώς τι. Λίγο καιρό μετά γυρνώντας αργά από την δουλειά πέτυχα ένα ανθοπωλείο να κλείνει στον δρόμο μου. Είχε μισο-κατεβάσει τα ρολά αλλά κάτι με τράβηξε, έτσι αψυχολόγητα. Απλά μπήκα μέσα και χωρίς να το έχω σκεφτεί αγόρασα την πρώτη μου ορχιδέα.

Συνεχίζεται…

*Γύρα είναι το να γυρνάς από χωριό σε χωριό με ένα φορτηγάκι και να πουλάς είδη προικός και νομίζω εκτός από το ότι θεμελίωσε την εμπορική σκέψη μου, με έκανε εξπέρ στο παζάρεμα τιμών ακόμη και σε “σοβαρά” καταστήματα. Για παράδειγμα έχω κάνει παζάρι στην μπουτίκ του οίκου Βερσάτσε στο Αμβούργο. Ή ακόμη και αφρικανούς παζαριώτες να τραβάνε τα μαλλιά τους.