Start Up Story Μέρος 5ο (α)

Η ιδέα για μια εταιρία σχετική με τις ορχιδέες μετουσιώθηκε σε απόφαση. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός λένε, το άλλο μισό είναι η σκληρή δουλειά συμπληρώνω εγώ. Έτσι ξεκίνησα την δουλειά προκειμένου η απόφαση να γίνει πράξη. Η σκέψη μου ήταν αυτή η εταιρία να διαφέρει από τις άλλες και να χτιζόταν μπροστά στους μελλοντικούς της πελάτες. Ποιο είναι το πρώτο βήμα στο χτίσιμο μιας εταιρίας αν όχι η εικόνα της;

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που χτίζουν την εικόνα αυτή, για παράδειγμα το ίδιο το προϊόν ή υπηρεσία που παρέχει μια εταιρία, η εξυπηρέτηση προς τους πελάτες και άλλα πολλά… αλλά μιας και γράφω για το πρώτο βήμα, νομίζω πως αυτό είναι η λεγόμενη εταιρική ταυτότητα.

Ένα βασικό, αν όχι το βασικότερο, κομμάτι της ταυτότητας αυτής είναι το όνομα και το λογότυπο που συνήθως ταυτίζονται. Έτσι το myorchid.gr χρειαζόταν ένα λογότυπο, ένα σήμα δηλαδή που θα το διαφοροποιούσε από οποιοδήποτε άλλη σελίδα για ορχιδέες και θα επικοινωνούσε σχηματικά το τι είναι ή τι εκφράζει.

Μετά από  σκέψη κατέληξα πως υπήρχαν δύο επιλογές. Η ανάθεση του έργου σε έναν πολύ καλό σχεδιαστή με βάση το χαρτοφυλάκιο του ή το λεγόμενο crowdsourcing. Το πρόβλημα ήταν πως με βάση το χαρτοφυλάκιο κατέληξα σε κάποιον σχεδιαστή στην Νέα Υόρκη που έχει σχεδιάσει λογότυπα για πολλές γνωστές εταιρίες αλλά το κόστος ήταν αντίστοιχο αγοράς πρώτης κατοικίας και επιπλέον ήταν και αντίθετο με την λογική της ενίσχυσης της τοπικής οικονομίας. Η λογική του crowdsourcing απορρίφθηκε γιατί είναι άδικο να βάζεις 200 άτομα να δουλέψουν σχεδιάζοντας και να επιλεγεί μόνο ένα έργο με όλους τους άλλους να μην αμειφθούν ούτε στο ελάχιστο.

Έτσι επικοινώνησα με τοπικούς σχεδιαστές. Μια σχεδιάστρια απλά εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Το τελευταίο πράγμα που μου μετέφερε ενώ είχε ξεκινήσει να “δουλεύει  κάτι” ήταν πως θα καθυστερούσε γιατί χάλασε το κομπιούτερ της. Μια άλλη σχεδιάστρια δεν επικοινώνησε πίσω την “Δευτέρα” που θα έθετε το χρονοδιάγραμμα μέσα στο οποίο θα έβλεπα το πρώτο draft. Ο τελευταίος σχεδιαστής με τον οποίο μίλησα (Γιώργος Πιζάνης) ήταν ακριβώς το αντίθετο. Επικοινωνιακός, με πολύ καλό χαρτοφυλάκιο, άμεσος, επαγγελματίας αλλά ακριβός για τις δυνατότητές μου. Εκτός από το οικονομικό υπήρχε και το “πρόβλημα” πως το άριστο χαρτοφυλάκιο του αποτελούνταν από υπερβολικά “βαριές” εταιρίες. Σίγουρα ένας καλός σχεδιαστής ερευνά και σχεδιάζει με βάση τις ανάγκες του πελάτη (και θα το έκανε) αλλά αποφάσισα να μην προχωρήσω λόγω του κόστους και της ανάγκης για κάτι πιο “παιχνιδιάρικο”, “λουλουδάτο” και “online” σε σχέση με αυτό κορυφαίου κατασκευαστή υλικών οικοδομής.

Σκέφτηκα λοιπόν να κινηθώ ανατρεπτικά. Friendsourcing λοιπόν. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν κάποιος φίλος που να έχει τις γνώσεις σχεδίου και όρεξη να βοηθήσει επενδύοντας χρόνο. Έτσι λοιπόν απευθύνθηκα στον καλό μου φίλο τον Ηρακλή ο οποίος είναι αρχιτέκτονας και άρα πιάνει το χέρι του σε ότι αφορά το σχέδιο.

Μετά από αρκετή κουβέντα καταλήξαμε στο τι περίπου ήθελα και γύρισε με κάποια σχέδια μεταξύ των οποίων και μια εκπληκτική ιδέα που πρακτικά συνδύαζε όλα όσα είχαμε συζητήσει. Από εκεί μετά από πολλές συναντήσεις και δουλειά του στυλ: τράβα αυτή την γραμμή προς τα εδώ και εκείνη προς τα εκεί αλλά και πολλές δικές του ιδέες συμπεριλαμβανομένων των κρεμμυδόσχημων τρούλων του Ταζ Μαχάλ… καταλήξαμε στο να έχουμε στα χέρια μας το τελικό λογότυπο που θα σας παρουσιαστεί σύντομα. Η αρχική ιδέα όμως ήταν μια… πιπίλα.