Χρονογράφημα / MyOrchid.gr

Star Up Story – Συγκέντρωση κεφαλαίου μέσω fortune cookie

Βαθιά ανάσα… φιιιουυυυ… εκπνέω. Άντε τώρα να εξηγήσεις πως ένα κουλουράκι της τύχης από κινέζικο εστιατόριο παίζει καθοριστικό ρόλο στην δημιουργία μιας εταιρείας. Σκέφτομαι λίγο τι να γράψω, αναμοχλεύω αναμνήσεις του περασμένου χειμώνα και ξύνω μηχανικά το πιγούνι μου με έναν μαρκαδόρο υπογράμμισης. Λες να φωσφορίζω κίτρινος; -πως θα με πάρουν στα σοβαρά οι αναγνώστες και οι εν δυνάμει μελλοντικοί πελάτες; Εντάξει, το καπάκι ήταν στην θέση του. Θυμάμαι πως μου αρέσει το χρονογράφημα και από τα στατιστικά επισκεψιμότητας δείχνει να αρέσει και στους αναγνώστες. Σιγουρεύομαι σιγά-σιγά: το πως συγκεντρώθηκε το κεφάλαιο για την ίδρυση του MyOrchid.gr ως εταιρεία μπορεί να αφηγηθεί μόνο με ένα χαμόγελο και αστεϊσμούς…

Στην Ελλάδα της Κρίσεως, το να συγκεντρώσει κανείς κεφάλαιο είναι δύσκολο. Δυσκολότερο; Δυσκολότατο!

Από τα λίγα οικονομικά που γνωρίζω και την σχετική ειδησεογραφία που κατά καιρούς διαβάζω (συνήθως σε σελίδες τεχνολογίας με αναφορές για εξαγορές εταιρειών σε στιλ το facebook αγόρασε το instagram) έχω σχηματίσει μια άποψη 4 ζωνών αναφορικά με τις επενδύσεις.

Η πρώτη ζώνη είναι Ασιατική, αν και ουσιαστικά αναφέρομαι στην Κίνα. Μπορεί η Κίνα να μην παράγει Κινέζικα (βασικά Ιαπωνικής καταγωγής αρχικά και γνωστά στο παγκόσμιο κοινό μέσω Αμερικής) τυχερά Κουλουράκια και να τα εισάγει/ πουλά ως γνήσια Αμερικάνικα τυχερά μπισκοτάκια… αλλά παράγει όλα τα άλλα αγαθά. Με τόσα χρήματα που συγκεντρώνονται στην εκεί αγορά, έχοντας αναλάβει μεγάλο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής, αρχίσαν σιγά-σιγά τις επενδύσεις ακόμη και στα μέρη μας. Όσοι ακολουθούν το twitter ίσως θυμούνται και ένα μνημόνιο διαφορετικό από το δικό μας που σχετιζόταν με ορχιδέες:

Ποιος είπε πως δεν υπογράφουν μνημόνια σε άλλες χώρες; theborneopost.com/2013/04/03/orc… Ορίστε, ολόκληρο μνημόνιο με ορχιδέες στα οικονομικά νέα…

— Στηβ (@MyOrchidGr) April 3, 2013

Η δική μου εκλαϊκευμένη άποψη για την επενδυτική τους πολιτική είναι με λίγα λόγια πως κατασκευάζουν τα πάντα για άλλους και στην συνέχεια επενδύουν στις χώρες τους. Είναι ανταποδοτικοί επενδυτές!. Κάτι σαν τα ασιατικά παφιοπέδιλα που πρέπει να τα καλοπιάσεις για να σου ανταποδώσουν με μια ανθοφορία.

Η δεύτερη ζώνη είναι αυτή της Αμερικής. Η χώρα των ευκαιριών και του Αμερικάνικου ονείρου, δεν θα μπορούσε παρά να είναι (ή έστω ήταν, προ της κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικοκατοικιοφτουσκουλικομερμηγκότρυπα συστήματος) γεμάτη ευκαιρίες για επενδύσεις. Εκεί όλοι μπορούν να ξεκινήσουν μια εταιρεία με το τίποτε. Έστω… με λιγότερα χρήματα. Δεν νομίζω πως είναι σκόπιμο να κάνω σύγκριση διαδικασιών, γραφειοκρατίας και εξόδων. Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε πόσο αντίξοες ήταν, είναι και ελπίζω να μην συνεχίσουν να είναι… οι Ελληνικές. Αλλά βασικά πράγματα όπως ένα trademark (φέντεραλ κιόλας) κοστίζει 275 δολλάρια, ενώ ένα κοινοτικό ευρωπαϊκό σήμα 900 Ευρώ. Η κατοχύρωση σήματος -το έχω ξαναγράψει: το σήμα, η εταιρία και η ιδέα είναι τριαδική υπόσταση για όσους λατρεύουν το χρήμα- είναι το πρώτο βήμα, μετά την σύλληψη της ιδέας και πριν την ίδρυση εταιρείας.

Αλλά μιλάμε για κεφάλαια… Μέχρι και λίγο καιρό πριν, η λογική των Αμερικάνων επενδυτών ήταν:

Έχω 1.000.000 δολάρια για να τα επενδύσω. Θα βάλω από 100.000 σε 10 εταιρείες, θα γίνω Angel Investor, Investor (και καμιά 25αριά άλλα επενδυτικά σχήματα, πλέον του μεμονωμένου επενδυτή) και θα δώσω ή άτοκο δάνειο και καθοδήγηση σε αυτές τις start-up εταιρείες ή θα δώσω όλα τα χρήματα και θα πάρω 40% των μετοχών. Οι 8 εταιρίες θα κλείσουν, της μίας θα πουλήσω το μερίδιο σε κάποιον και θα πάρω πίσω τα λεφτουδάκια μου με μικρό κέρδος και το αουτσάιντερ θα γίνει εταιρεία έκπληξη με αποτέλεσμα να κερδίσω 2 εκατομμύρια. Αλλά και καμία να μην πετύχει έτσι είναι οι μπίζνες.

Το συγκεκριμένο μοντέλο ήρθε και στα μέρη μας. Πριν 2-4 χρόνια θυμάμαι το startup day. Ίσως μια από τις πρώτες προσπάθειες με την Αμερικάνικη λογική. Αν θυμάμαι σωστά, γυμνάστρια-αθλήτρια-παίκτρια σε τηλεσόου με χορευτικές φιγούρες, δημιούργησε γυμναστήριο(α;) και ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασης μέσω του παιχνιδιού. 9 από τις 14 φιναλίστ ιδέες κατάφεραν να βρουν χρηματοδότες. Δεν θυμάμαι τι έγινε, εκεί που θα ανέβαιναν βίντεο και θα είχε και μια παρακολούθηση του τι κάνουν οι εταιρείες μετά την χρηματοδότηση, ψιλοχάθηκε ή εγώ δεν το επισκέφτηκα. Δεν έγινε επανάληψη τις επόμενες χρονιές, αν και η σελίδα μοιάζει να υπόσχεται νέο κύκλο επενδύσεων σύντομα.

Τις προάλλες, επενδυτές με την λογική του άτοκου δανεισμού και καθοδήγησης, έδωσαν 575.000 ευρώ σε τέσσερις ελληνικές ιδέες. Αν σου πω πως με εξαίρεση το RabT είχα προβλέψει τους νικητές, μην υποθέσεις πως έχω επιχειρηματικό δαιμόνιο. Απλά ρίξε μια ματιά σε φιναλίστ και νικητές στην σελίδα της επενδυτικής πρωτοβουλίας ή στο YouTube και ίσως συμφωνήσεις μαζί μου πως το πατέ παντζαριού και το φιλέτο σαρδέλας ήταν τα πλέον υποσχόμενα μεταξύ των άλλων. (Με την καλή έννοια πάντα, μη παρεξηγηθώ ως είρων).

Αυτά τα παραπάνω περί Αμερικής βέβαια last year. Σε μια αγορά που κυνηγά συνεχώς το next big thing και τις τάσεις της αγοράς (κάποιες φορές με καταστροφικά αποτελέσματα και φούσκες), το νέο σούπερ ντούπερ ω! μάμα μία! του επιχειρείν είναι το crowdfunding. Για να το καταλάβεις λίγο πολύ πως λειτουργεί (αν ήσουν μέσα σε μια σπηλιά και δεν άκουσες για το kickstarter που αφορά μόνο δημιουργικά έργα προς το παρόν), σκέψου το παρακάτω παράδειγμα:

Όλοι εσείς που διαβάζετε αυτή την σελίδα και με εμπιστεύεστε για συμβουλές που αφορούν τις ορχιδέες σας, ή γίνατε πελάτες στο κατάστημα και μείνατε ευχαριστημένοι, θα μου χαρίσετε από 30 ευρώ ως δωρεά. Αν μαζέψω το ποσό των 300.000 και φτιάξω ένα θερμοκήπιο, θα σας ευχαριστήσω για την δωρεά σας στέλνοντας μια ορχιδέα δώρο. Αν δεν πιάσω τον στόχο, τα λεφτά σας πίσω. Αν χαρίσετε περισσότερα και πιάσω τον στόχο, θα σας στείλω μαζί με την ορχιδέα και από ένα μπλουζάκι!

Κάπως έτσι λειτουργεί το Αμερικάνικο μοντέλο ή θα λειτουργήσει και για εμπορικούς σκοπούς μέσα στους επόμενους μήνες. Προς το παρόν ακόμη μαλώνουν και καθυστερούν την σχετική νομοθετική ρύθμιση που θα επιβλέπει και θα ρυθμίζει τυχών παραπλανήσεις του κοινού. Δυσκολεύομαι φυσικά να πιστέψω ότι στην χώρα των ανίσχυρων θεσμικών οργάνων, θα καταφέρουν να βρουν κάποιο νομοσχέδιο χρυσή τομή. Αλλά για αυτό υπάρχει η ευρώπη. Η άποψη για τους Αμερικάνους επενδυτές… Οι Αμερικάνοι απλώνουν το χρήμα. Είτε ως επενδυτές είτε ως χρηματοδοτούμενοι, θυμίζουν την ορχιδέα κατλέγια. Απλώνουν παντού τις ρίζες τους, μπορεί να μην ανθίσουν κάποια χρονιά αλλά να ανθίσουν μαζικά την επόμενη, ενώ συχνά ρισκάρουν φτάνοντας στα όρια της γλάστρας.

Και φθάνουμε αισίως στα μέρη μας. Η τρίτη ζώνη είναι η Ευρωπαϊκή. Αλλά όσο και να σου φανεί περίεργο, η τέταρτη… η Ελληνική ντε… είναι τμήμα της. Ο Έλληνας επενδυτής είναι είδος απειλούμενο με εξαφάνιση! Ο Ευρωπαίος παίζεται. Αν συνεχίσει να διαχωρίζει την θέση του από τους κοντοχωριανούς του, η κρίση δεν θα βαρά μόνο την πόρτα του, αλλά θα εισέλθει και στο σπίτι του.

Με τον κίνδυνο της υπεραπλούστευσης, ας πούμε πως είμαστε όλοι ευρωπαίοι και ας εξετάσουμε τις μεταξύ μας σχέσεις. Οι ελάχιστοι Έλληνες επενδυτές πριν την κρίση, αλλά περισσότερο τώρα, είναι λίγο-πολύ -συγχωρήστε μου την έκφραση-… καιροσκόποι. Θέλουν να βάλουν όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα σε μια επένδυση, να τα πάρουν πίσω τουλάχιστον διπλά (αν όχι τριπλά) μέσα σε έναν χρόνο και πριν σου εκταμιεύσουν… θα σε βάλουν να τους υποθηκεύσεις ότι έχεις και δεν έχεις. (υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις αλλά ίσως να ισχύει πως υπάρχουν μόνο ως επιβεβαίωση του κανόνα). Με λίγα λόγια: Οι Ελληνικές επενδύσεις επιδίδονται στην ψευδοσυνουσία. Είναι σαν τις Ελληνικές και Ευρωπαϊκές ορχιδέες οφρίς που παρομοιάζοντας στην όψη θηλυκές μέλισσες και αρωματισμένες με φερομόνες, ξεμυαλίζουν τις αρσενικές μέλισσες.

Αν σκεφτείς πως η μέλισσα δεν κερδίζει τίποτε από όλη αυτή την διαδικασία ενώ η ορχιδέα εξασφαλίζει την επικονίασή της, ίσως καταλάβεις τι έγιναν τόσα πακέτα στήριξης που προσελκύστηκαν με μια υπόσχεση αλλά τελικά δεν πρόκοψαν. Μετά όλα αυτά τα κακώς κείμενα, γνωρίζουμε πλέον το κεντρί της Ευρώπης, αντί για το μέλι της.

Γυρνώ ξανά στον περασμένο χειμώνα. Είχα πάρει την απόφαση να ξεκινήσω το ηλεκτρονικό κατάστημα. Μάταια προσπαθούσα να προσελκύσω κάποιον επενδυτή και με μια Κοελική συμπαντική συνωμοσία όλα μπήκαν στην θέση τους. Σε ένα Κινέζικο εστιατόριο είχε έρθει η ώρα του τυχερού μπισκότου. Ίσως είμαι από τους λίγους που μου αρέσει η γεύση του. Μασούλαγα το μπισκότο και αδιαφορούσα για το περιεχόμενο του. Άκουσα με προσοχή τα σοφά λόγια για την οικογένεια, την φιλία και τον έρωτα στα τρία χαρτάκια της παρέας μου. Είχε φτάσει η ώρα για το δικό μου. Το διάβασα απρόθυμα και άλλαξε αμέσως η διάθεσή μου. Όσο το αναρτούσα στο facebook…

…νομίζω ακούστηκε ένα ζτουπ σαν κάποιος να βάρεσε με σθένος το χέρι στο τραπέζι! Μπορεί και να το φαντάστηκα. Παιδική μου φίλη αναφώνησε: Αφού το λέει και το κουλουράκι, να πάμε αύριο το πρωί στην τράπεζα, να σου δώσω τα χρήματα να ξεκινήσεις το όνειρό σου! Το είχε πει μερικές ώρες νωρίτερα σε καφέ με το όνομα Νέα Υόρκη, αφού της εξήγησα τι θα ήθελα να κάνω. Μάλλον δεν είχα πιστέψει πως το εννοούσε πραγματικά. Χρειάστηκε ένα Κινέζικο κουλουράκι για να συνειδητοποιήσω πως η φιλία είναι η καλύτερη επένδυση.

Σε ευχαριστώ που είσαι στην ζωή μου από το ’98!

Η Ορχιδέα Σουφραζέτα και το γράμμα στον Λιμενεργάτη

Το περασμένο καλοκαίρι είχα ξεκινήσει να γράφω για τις Σουφραζέτες και τους κοινωνικούς αγώνες τους προς το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες στην Αγγλία αλλά και άλλες χώρες. Όσοι παρακολουθούν την σελίδα στο facebook ίσως είχαν δει πως ήταν ήδη έτοιμη και η πρωτότυπη εικονογράφηση. Λίγες μέρες μετά, ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες του Λονδίνου, όπου και οι Σουφραζέτες κατείχαν εξέχουσα θέση στην τελετή έναρξης και απέφυγα να προχωρήσω το άρθρο μιας και θεώρησα πως το θέμα είχε ήδη παρουσιαστεί στο ευρύτερο κοινό.

Συνοπτικά θα σας αναφέρω πως οι κυρίες της τότε εποχής είχαν αγανακτήσει τόσο με την τότε υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση, που άρχισαν να διαδηλώνουν. Όταν αυτό δεν ήταν αρκετό για να πιέσουν την κυβέρνηση ώστε να τους δώσει δικαίωμα ψήφου, υιοθέτησαν μια ακραία για την εποχή πρακτική ακτιβισμού. Ως πολιτική διαμαρτυρία δενόταν σε ράγες τραίνου ή ακόμη και συμμετείχαν σε βανδαλισμούς σπάζοντας τζαμαρίες. Μία εξ αυτών βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από το άλογο του βασιλιά ενώ προσπαθούσε να καρφιτσώσει μια κορδέλα που έλεγε ψήφος για τις γυναίκες. Ενώ πολλές συμμετείχαν σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι γάτας και ποντικιού, με τις αρχές. Αυτές συλλαμβάνονταν και έκαναν απεργία πείνας και η αστυνομία τις τάιζε με σωλήνα λες και ήταν πάπιες για φουά γκρα, τόσο… όσο χρειαζόταν απλά για να πεθάνουν εκτός φυλακής…

Δύσκολη και ταραγμένη πολιτικά περίοδος, που ήταν η αρχή για τον φεμινισμό και την ισότητα των δύο φύλων. Κάποιος ιστορικός ή ειδικός στις πολιτικές επιστήμες θα είχε να πει περισσότερα επί του θέματος. Από την πλευρά μου θα μείνω στα σχετικά με τις ορχιδέες και σε ένα ιστορικό ανέκδοτο.

Μεταξύ των βανδαλισμών ήταν το σπάσιμο τζαμιών και τσαλαπάτημα ορχιδέων στα θερμοκήπια 14a,14b, και 14c και το κάψιμο του τεϊοποτείου των Βασιλικών Βοτανικών Κήπων σε δύο επιθέσεις κατά τον Φεβρουάριο του 1913. Όπως ίσως θα υποψιαστήκατε επρόκειτο για ένα θερμοκήπιο στο οποίο και υπήρχαν μόνο ορχιδέες ως εκθέματα. Οι αρχές εξέδωσαν δελτία τύπου καθησυχάζοντας τους τότε κυρίως ευγενείς και πλούσιους λάτρεις των ορχιδέων πως επρόκειτο για μια ζεστή βραδιά και πως το κρύο δεν έβλαψε όλες αλλά μόνο μέρος από τις ορχιδέες, ενώ ανέβασαν την θερμοκρασία και μπάλωσαν τα σπασμένα τζάμια μέχρι να αντικατασταθούν, ώστε να σωθούν τα υπόλοιπα μοναδικά σπάνια φυτά που αποτελούσαν το καμάρι της συλλογής ορχιδέων.

Ως ιστορικό ανέκδοτο καταγράφεται η εμφάνιση της Ορχιδέας Σουφραζέτας. Η ιστορία είναι πως ένα κομμάτι εφημερίδας παρασύρθηκε από τον άνεμο και σφήνωσε σε μια συστάδα σφάγνων με νεοεισαχθείσες ορχιδέες. Όταν άνθισε η μικρή λευκή ορχιδέα, στο σημείο του άνθους, το χαρτάκι έγραφε την φράση Έκκληση για Ψήφο των Γυναικών, χαρίζοντας το όνομα στην συγκεκριμένη ορχιδέα που μοσχοπουλήθηκε την τότε εποχή.

Η ιστορία λένε πως επαναλαμβάνεται – και με μοναδικό τρόπο δημιουργεί ιστορικά ανέκδοτα, έχω να προσθέσω. Ακριβώς 100 χρόνια μετά, μια παραγγελία με ορχιδέες βρίσκεται από την 31η Ιανουαρίου 2013 στον δρόμο για την Κρήτη και αντί να παραδοθεί 1η Φεβρουαρίου, ακόμη (7/2/13) περιμένει ο παραλήπτης το δέμα. Λες και είναι μικρό παιδί που περιμένει να ανοίξει το πασχαλινό αυγό να δει τι δώρο έκπληξη θα έχει μέσα. Άλλες 6 παραγγελίες περιμένουν μια εβδομάδα τώρα, χωρίς να μπορούν να αποσταλούν προς τους νησιωτικούς τους προορισμούς. Ευτυχώς με τα φυτά να φροντίζονται (και όχι κλεισμένα σε ένα κουτί).

Το να διαχειρίζεται κανείς μια μικρή επιχείρηση στα πρώτα της βήματα είναι κάποιες στιγμές δύσκολο από πλευράς ρευστότητας. Με τις παραγγελίες να μην μπορούν να παραδοθούν εγκαίρως, τα χρήματα από τις αντικαταβολές δεν επιστρέφουν στην ώρα τους, άρα και δεν μπορούν να αγοραστούν νέα εμπορεύματα, δημιουργώντας μια νεκρή ζώνη, ανεξάρτητα από το ενδιαφέρον ή όχι πελατών να αγοράσουν.

Αγαπητέ φίλε Λιμενεργάτη, σέβομαι το δικαίωμά σου για απεργία και καλώς απεργείς. Δεν το λέω ειρωνικά, το εννοώ απόλυτα! Σκέψου όμως ότι χάθηκε η εποχική σε πωλήσεις 14η Φεβρουαρίου για ένα μικρό ηλεκτρονικό ανθοπωλείο. Για να σου δείξω την συμπαράστασή μου στον αγώνα σου, μόλις θα μου επιτρέψεις να έχω χρήματα για να αγοράσω ορχιδέες, στην πρώτη που θα έρθει στο κατάστημα, θα βάλω ένα κομμάτι εφημερίδας που θα λέει Λιμενεργάτης. Έτσι ονομασμένη προς τιμήν σου, θα περιμένει να την αγοράσεις σε προσιτή τιμή για δώρο ή για το σπίτι, ώστε με την σειρά σου να με υποστηρίξεις στον δικό μου αγώνα και δικαίωμα στην εργασία. Σε ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων και εύχομαι οι αγώνες σου να δικαιωθούν.

Στηβ @ MyOrchid.gr

Χρώμα 46

Ακόμη και στο ψιλόβροχο, μερικά πράγματα πρέπει να γίνονται στην ώρα τους. Η βόλτα του σκύλου είναι ένα από αυτά τα πράγματα που δεν αναβάλλονται. Όχι τουλάχιστον αν θέλει κανείς να αποφύγει τα ατυχήματα. Βρέθηκα λοιπόν να περπατώ στην ψιλή βροχή και να διαγωνίζομαι με τους σκύλους μου, στο ποιος θα μυρίσει περισσότερο τις νοτισμένες μυρωδιές της πόλης. Κάθε φορά που περνά έστω και μισή ώρα από το τελευταίο τσιγάρο, ξαφνιάζομαι με το πόσο γρήγορα επανέρχεται η αίσθηση της όσφρησης. Μιλώντας για αισθήσεις, αν και δεν έχω τα παροιμιώδη μάτια της κουκουβάγιας, η ματιά μου έχει εκπαιδευτεί στο να ξεχωρίζει κάποια σχήματα από μακρυά. Περπατώντας, εντόπισα στο απέναντι πεζοδρόμιο μια βιτρίνα χρωματοπωλείου. Διέσχισα τον δρόμο και ζήτησα ένα χρωματολόγιο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Είχα γράψει παλαιότερα, μεταξύ άλλων, για την χρήση της ορχιδέας στην διαφήμιση. Το εξώφυλλο του χρωματολογίου ήταν άλλη μια τέτοια περίπτωση. Χάρηκα που ήταν ελληνικής εταιρείας και ομολογώ πως το βρήκα και έξυπνο. Ξεφυλλίζοντας τις παλέτες τους βρήκα το χρώμα 46-Ορχιδέα. Σκέφτηκα τις νέες παραλαβές από ορχιδέες στο κατάστημα. Καμιά τους δεν είχε το χρώμα 46, παρόλο που σαν χρώμα μου άρεσε για κάποιον τοίχο.

Επέστρεψα σπίτι και ασχολήθηκα με την προσθήκη των ορχιδέων φαλαινόψις στο κατάστημα. Συνεχίζω να πιστεύω πως μπορούν να δώσουν χρώμα στην ζωή των ανθρώπων και ας μην είναι το 46.

Πριν Χτυπήσει το Κουδούνι

Μόλις είχα πιει το σιρόπι για τον βήχα και έπινα λίγο νερό για να ξεπλύνω την γλυκόπικρη γεύση του, πριν γυρίσω στο πακετάρισμα παραγγελιών που έπρεπε να αποσταλούν… χτύπησε το κουδούνι. Οι συνειρμοί του μυαλού καταφέρνουν πάντα να είναι άκαιροι. Θυμήθηκα τον διάλογο με τον σπιτονοικοκύρη μου όταν είχα δοκιμάσει το κουδούνι λίγο πριν νοικιάσω το σπίτι. Τι κουδούνι είναι αυτό; Είναι καναρίνι μου είχε απαντήσει με περηφάνια, εγώ το διάλεξα, είχε συμπληρώσει. Αυτός ο ήχος θα μπορούσε να είναι καναρίνι μόνο στη περίπτωση που το καναρίνι έκατσε στραβά στο καλώδιο της ΔΕΗ και το χτύπησε το ρεύμα, του είχα ανταπαντήσει και αμέσως ένιωθα τύψεις που χάθηκε από το βλέμμα και το χαμόγελό του η όψη περηφάνιας για το ιδιαίτερο κουδούνι.

Επέστρεψα στην παρόν. Νωρίς ήρθε ο υπάλληλος των ταχυμεταφορών, σκέφτηκα, ακόμη δεν τέλειωσα το πακετάρισμα και είμαι με την πιτζάμα, μα καλά δεν ενημέρωσε η κοπέλα ότι έπρεπε να έρθει σε συγκεκριμένη ώρα, αναρωτήθηκα. Έριξα ένα μπουφάν επάνω μου και άνοιξα την πόρτα. Ένας γείτονας απομακρυνόταν μουρμουρίζοντας, να εδώ είναι! Αντίκρισα έναν κύριο που μάλλον με έψαχνε. Ψαρομάλλης, μεσήλικας, με κιμπάρικο παρουσιαστικό. Τι στο καλό ήρθε ο διευθυντής πωλήσεων της ταχυμεταφορικής αυτοπροσώπως να παραλάβει τις πρώτες αποστολές; ήταν η πρώτη μου σκέψη, η δεύτερη ήταν πως στο τηλέφωνο ακουγόταν πολύ νεότερος. Με την γαργαλιστική πικράδα του σιροπιού ακόμη στο στόμα, ξερόβηξα, ρώτησα: Είστε από την ταχυμεταφορική; -Ποια μεταφορική; μου απάντησε, μισή ώρα σας ψάχνω.

Επεξεργάστηκα στο μυαλό μου την πληροφορία. Με έψαχνε κάποιος άγνωστος. Αστραπιαία προσπάθησα να σκεφτώ τον λόγο. Κάποιος που είχε δει τις αφίσες με τον χαμένο μου σκύλο; (ναι την προηγούμενη δύσκολη εβδομάδα, είχα και αυτό να αντιμετωπίσω) ο οδηγός μήπως του αυτοκινήτου που αυτόπτες μάρτυρες είδαν να σκοτώνει τον σκύλο; (μα είχαν πει πως ήταν κυρία η οδηγός) μήπως ήρθε ο άντρας της κυρίας που πάτησε τον σκύλο να ζητήσει εκ μέρους της συγνώμη; Τον κοίταξα άλλη μια φορά, μήπως ήταν κάποιος δικηγόρος που ήρθε να μου πει για κάποια κληρονομιά από μακρινό συγγενή; θα μπορούσε να ήταν, είχε το παρουσιαστικό.

Ήρθα να αγοράσω ορχιδέες, είπε και διέκοψε τα σενάρια στο μυαλό μου, μπορώ να περάσω; Ξαφνιάστηκα πολύ! Στο μυαλό μου δεν ήταν αυτός ο ορισμός του ηλεκτρονικού καταστήματος. Ήμουν σίγουρος πως δεν ήταν αυτός ο ορισμός. Και να που στο πεζοδρόμιο κάποιος χτύπησε το κουδούνι και ήθελε να αγοράσει μια από τις ορχιδέες του καταστήματος. Το κατάστημα είναι ηλεκτρονικό, θα πρέπει να επιλέξετε και να παραγγείλετε μέσω του ίντερνεντ, εδώ απλά είναι η έδρα της εταιρίας, τον ενημέρωσα. Δεν τα πάω καλά με το ιντερνετ, μπορώ να δω τι έχετε για να αγοράσω; Επέμεινε. Λυπάμαι πολύ, δεν μπορώ να σας επιτρέψω την είσοδο, είναι νομικό το ζήτημα. Για κάτι τέτοιο θα έπρεπε να διατηρούσα φυσικό κατάστημα με όλες τις απαραίτητες άδειες. Θα πρέπει να παραγγείλετε μέσω του ίντερνετ, του εξήγησα. Μα ήρθα από την τάδε περιοχή (που είναι πολύ μακριά) και σας έψαχνα και τόση ώρα, δεν μπορείτε να κάνετε μια εξαίρεση. Δυστυχώς όχι, λυπάμαι πολύ, ξεκίνησα με πολύ κόπο να στήσω μια σωστή εταιρία, αν δεν λειτουργούν όλα όπως πρέπει δεν θα είχε λογική. Είναι ζήτημα αρχής, υπάρχουν τόσοι που πλασάρονται ως ειδικοί στο ιντερνετ και πωλούν αμφίβολης ποιότητας φυτά χωρίς απόδειξη.

Με κοίταξε λίγο σαν εξωγήινο. Δεν ξέρω αν σκέφτηκε πως είμαι ηλίθιος για να διώξω έναν υποψήφιο πελάτη στις μέρες μας, αν αναρωτιόταν για το κατά πόσο ήμουν ειλικρινής ή αν δέχτηκε πως υπάρχουν και τέτοιοι επαγγελματίες. Μα, μου… ευγενικά πάντα εξέφρασε την οπτική του, είχε χάσει πολύ χρόνο και ήταν κάτι που ήθελε πολύ. Πως με βρήκατε; ρώτησα. Η κόρη μου βρήκε σε ένα site μια διαφήμιση, εγώ δεν ασχολούμαι με το ίντερνετ. Μάλλον θα είχε βρει το myorchid και την σφραγίδα με την έδρα στους όρους χρήσης, σκέφτηκα. Τελικά πρέπει εκτός από το skype και την φόρμα επικοινωνίας να βάλω και κάποιο τηλέφωνο για πιο παραδοσιακό τρόπο επικοινωνίας, να ο άνθρωπος θα είχε γλυτώσει την ταλαιπωρία τώρα και εγώ δεν θα αισθανόμουν τόσο άσχημα που ίσως τον χάσω από πελάτη διώχνοντας τον, έλα μωρέ τυπικά είναι αυτά ψιθύρισε ένα διαβολάκι στο αυτί μου, για να το διώξει η φωνή της λογικής που υπαγόρευε να μείνω πιστός στις αρχές μου για σωστές πρακτικές στο επιχειρείν.

Λυπάμαι πολύ που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Το μόνο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν μιας και αυτή την στιγμή πακέταρα κάποια φυτά, να σας τα δείξω στεκόμενος στην πόρτα μου απλά και μόνο για να έχετε μια ένδειξη της ποιότητας ώστε μελλοντικά να παραγγείλετε μέσω του ίντερνετ αν το επιθυμείτε. Κάποια του άρεσαν. Μου εξήγησε πως περισσότερο ήθελε να δει, δεν είχε πολλά χρήματα μαζί του. Το Ντεντρόμπιουμ Βικτώρια-Ρεγγίνα το ήθελε πολύ όμως. Προβληματίστηκε με το μικρό μέγεθος, του εξήγησα πως με βάση την ενημέρωση από τον προμηθευτή, από την στιγμή που έχει δεύτερη ανάπτυξη, η πρώτη θα χάσει τα φύλλα και σε 6 μήνες θα μπορεί να ανθίσει. Για αυτόν το λόγο και είναι τόσο προσιτή η τιμή. Θα τα καταφέρω να το μεγαλώσω από τόσο μικρό; με ρώτησε. Πιστεύω πως ναι, τον διαβεβαίωσα, άλλωστε δεν είναι πολύ μεγάλου μεγέθους φυτό από την φύση του. Έκοψα ένα δελτίο αποστολής για να μπορέσει να το πιάσει στα χέρια του εκτός των ορίων του μπαλκονιού μου. Πήρε την απόφαση ότι θέλει να το αγοράσει. Πήγε να μου δώσει χρήματα. Περιμένετε μισό λεπτό, είπα και μπήκα στο σπίτι, καταχώρησα μια παραγγελία στο κατάστημα, είδα το τιμολόγιο με τα υλικά συσκευασίας, αφαίρεσα το κόστος τους από την τιμή και έκοψα μια απόδειξη λιανικής. Επέστρεψα με την απόδειξη και πήρα τα χρήματα. Νομίζω όσο έφτανε η ματιά μου μέχρι να στρίψει την γωνία του δρόμου, κράταγε τρυφερά το γλαστράκι στα χέρια και χαμογελούσε, μπορεί απλά να ήταν η ιδέα μου.

*Φίλοι αναγνώστες και υποψήφιοι πελάτες, σας παρακαλώ να χρησιμοποιείτε το διαχειριστικό σύστημα του καταστήματος για τις παραγγελίες σας. Το κατάστημα είναι ηλεκτρονικό και αφορά πώληση εξ αποστάσεως. Ο χώρος φιλοξενίας των φυτών στην έδρα μας δεν είναι ανοικτός για το κοινό. Δεν αποτελεί παραξενιά απλά έτσι ορίζει ο νόμος. Αν χρειάζεστε βοήθεια με τον τρόπο παραγγελίας, θα χαρώ να βοηθήσω στο MyOrchid.gr @ skype (και από Δευτέρα θα προστεθεί και τηλεφωνική γραμμή) στην σελίδα επικοινωνίας.

Γκρίζο

Λένε πως αυτό που φοβόμαστε, πολλές φορές το ευχόμαστε ενδόμυχα. Φαντάζομαι όλοι μας ακούσαμε κάποιον να προβληματίζεται για το “πως θα βάλουμε πετρέλαιο αυτόν τον χειμώνα”. Ταυτόχρονα, όλοι μας γκρινιάζοντας για την ζέστη και την απουσία του φθινοπώρου, ευχόμασταν να αλλάξει επιτέλους ο καιρός. Ευτυχώς ή δυστυχώς άλλαξε. Τις τελευταίες μέρες βρέχει συνέχεια, έχει συννεφιά και γενικά ο καιρός είναι μουντός. Για κάποιους ίσως αυτή η συννεφιά και η χαρακτηριστική μυρωδιά της βροχής να φαντάζουν ρομαντικά. Νωρίτερα στη βόλτα τα σκυλιά μου, είδα ένα νέο ζευγάρι να αγκαλιάζεται, να στροβιλίζονται, να φιλιέται και να φωνάζει. Η κοπέλα περισσότερο. Παραπονιόταν πως θα τους δει ο κόσμος και όμως ο τόνος της φωνής της δεν ήταν απαγορευτικός, αντίθετα προκαλούσε περισσότερες αγκαλιές. Και ο νεαρός συνέχισε. Χάθηκαν στο γκρίζο μιας γωνίας.

Συνάντησα μια γειτόνισσα με τον σκύλο της. Παίξαμε όλοι μαζί με τα σκυλιά. Ξεκίνησε πάλι να βρέχει και συνεχίσαμε να τρέχουμε στο πάρκο και να παίζουμε όλοι μαζί μούσκεμα. Λαχάνιασα λίγο, μάλλον από το τρέξιμο και το γέλιο. Άναψα ένα τσιγάρο και ρουφώντας τον καπνό ένιωσα την γλυκιά ζάλη που εγκλωβίζει τους καπνιστές σε αυτή την κακή συνήθεια. Φύσηξα τον καπνό και όσο και αν διαλυόταν, το γκρίζο χρώμα του συνέχιζε να βρίσκεται μπροστά μου. Γύρω μου. Όλη η πόλη σε αποχρώσεις του γκρι και στους ήχους του ψιλόβροχου.

Ένας ταξιτζής και μια κυρία διαπληκτιζόταν στην επόμενη γωνία, έχοντας αφήσει τα αυτοκίνητά τους στην μέση του δρόμου. Ένας κύριος που ξεμόνταρε παλέτες έδινε δίκιο στον ταξιτζή -διερχόταν τον μονόδρομο με την σωστή κατεύθυνση- πριν συνεχίσει το έργο του. Ένας παππούς με γκρι κοστούμι είχε μια σακούλα σούπερ μάρκετ στο κεφάλι και αντί για ομπρέλα κράταγε μια τσάντα με κολοκυθάκια στο χέρι.

Γύρισα σπίτι και πριν καθίσω στο γραφείο άλλαξα ρούχα. Φτερνίζομαι συνεχώς τα τελευταία λεπτά. Φωτογραφίζω μια μίνι φουξ φαλαινόψις που ανθίζει και σπάει το μονότονο γκρι με την παρουσία της. Δεν είναι η μόνη, ακόμη και τις γκρι μέρες υπάρχουν πολλά χρώματα στις στιγμές μας.